Psychoterapia

Najpopularniejsze formy psychoterapii to:

• terapia poznawcza,
• terapia psychodynamiczna;
• terapia systemowa,
• terapia poznawczo-behawioralna,
• terapia systemowa.

Według psychoterapii poznawczej zaburzenia powstają na skutek nieprawidłowości pojawiających się w procesie uczenia. Terapia poznawcza ma przede wszystkim nauczyć pacjenta rozpoznawać i eliminować nieprawidłowe sposoby myślenia. By to osiągnąć, psychoterapeuta pomaga pacjentowi zrozumieć, w jaki sposób powstają u niego zaburzenia emocjonalne oraz prawidłowe zachowania. Szczególną uwagę w ramach psychoterapii poznawczej zwraca się zazwyczaj na procesy poznawcze, przede wszystkim na interpretacje, myślenie, spostrzeganie i oczekiwania pacjentów. Terapię poznawczą należy zaliczyć do terapii dyrektywnych i krótkoterminowych.

Na rozwiązywaniu nieuświadomionych konfliktów emocjonalnych opiera się z kolei psychoterapia psychodynamiczna. Podczas terapii pacjent uświadamia sobie przeżycia, które wyparł do podświadomości, identyfikuje swoje prawdziwe potrzeby i pragnienia oraz przekonuje się że wbrew odczuwanym przez niego lękom nie są one zagrażające ani niebezpieczne. Psychoterapia w tym nurcie zwykle jest długoterminowa i niedyrektywna.

W psychoterapii behawioralnej wszelkie zachowania świadczące o nieprzystosowaniu pacjenta traktowane są jako zachowania nabyte przez niego w procesie uczenia się. Stosowanie technik behawioralnych w psychoterapii bardzo często idzie w parze ze stosowaniem technik poznawczych, których głównym celem jest modyfikacja aktualnego patrzenia na świat oraz kształtowanie nowych wzorców zachowań.

Psychoterapia systemowa postrzega człowieka na tle środowiska, w którym żyje i przebywa na co dzień, przy czym środowisko to jest umieszczone w szerszym kontekście społecznym. Najważniejszym z nich jest zwykle system rodzinny, dlatego psychoterapeuci zajmujący się terapią systemową koncentrują się przede wszystkim na zależnościach i procesach zachodzących w rodzinie pacjenta. Celem działań terapeutycznych jest wyeliminowanie konkretnych problemów jednostki, ale zmiany o charakterze funkcjonalnym wymagają ukierunkowania na cały system.