Psychoterapeuta często korzysta z technik różnych nurtów psychoterapeutycznych, aby jak najpełniej odpowiedzieć na indywidualne potrzeby pacjenta.

Według psychoterapii poznawczej zaburzenia powstają na skutek nieprawidłowości pojawiających się w procesie uczenia. Terapia poznawcza ma przede wszystkim nauczyć pacjenta rozpoznawać i eliminować nieprawidłowe sposoby myślenia. By to osiągnąć, psychoterapeuta pomaga pacjentowi zrozumieć, w jaki sposób powstają u niego zaburzenia emocjonalne oraz prawidłowe zachowania. Szczególną uwagę w ramach psychoterapii poznawczej zwraca się zazwyczaj na procesy poznawcze, przede wszystkim na interpretacje, myślenie, spostrzeganie i oczekiwania pacjentów. Terapię poznawczą należy zaliczyć do terapii dyrektywnych i krótkoterminowych.

Na rozwiązywaniu nieuświadomionych konfliktów emocjonalnych opiera się z kolei psychoterapia psychodynamiczna. Podczas terapii pacjent uświadamia sobie przeżycia, które wyparł do podświadomości, identyfikuje swoje prawdziwe potrzeby i pragnienia oraz przekonuje się że wbrew odczuwanym przez niego lękom nie są one zagrażające ani niebezpieczne. Psychoterapia w tym nurcie zwykle jest długoterminowa i niedyrektywna.

W psychoterapii behawioralnej wszelkie zachowania świadczące o nieprzystosowaniu pacjenta traktowane są jako zachowania nabyte przez niego w procesie uczenia się. Stosowanie technik behawioralnych w psychoterapii bardzo często idzie w parze ze stosowaniem technik poznawczych, których głównym celem jest modyfikacja aktualnego patrzenia na świat oraz kształtowanie nowych wzorców zachowań.

Psychoterapia systemowa postrzega człowieka na tle środowiska, w którym żyje i przebywa na co dzień, przy czym środowisko to jest umieszczone w szerszym kontekście społecznym. Najważniejszym z nich jest zwykle system rodzinny, dlatego psychoterapeuci zajmujący się terapią systemową koncentrują się przede wszystkim na zależnościach i procesach zachodzących w rodzinie pacjenta. Celem działań terapeutycznych jest wyeliminowanie konkretnych problemów jednostki, ale zmiany o charakterze funkcjonalnym wymagają ukierunkowania na cały system.

Wskazania do psychoterapii u dzieci i młodzieży:

• trudności w kontaktach i porozumiewaniu się z rówieśnikami i osobami najbliższymi
• trudności szkolne
• poczucie samotności, smutku, przygnębienia
• nagłe, nieprzewidywalne zmiany nastroju
• wybuchy złości
• poczucie niepewności, lęk w trudnych sytuacjach
• trudna sytuacja w domu lub w szkole

Zasięgnij porady psychoterapeuty, jeśli

• doświadczasz niepokoju związanego z rozwojem psychicznym dziecka
• masz trudności wychowawcze
• chcesz zasięgnąć opinii specjalistów w zakresie rozwoju psychicznego dzieci i młodzieży, organizacji pomocy i leczenia w zakresie konkretnych zaburzeń psychicznych
• podejrzewasz u dziecka występowanie zaburzeń psychicznych, nieprawidłowości rozwojowych lub zauważasz niepokojące zachowania, silne emocje