Integracja bilateralna

Integracja bilateralna to indywidualny program ćwiczeń, który opiera się na ruchu jako podstawowym procesie uczenia się, zachęca mózg do bardziej efektywnego i szybszego przetwarzania bodźców. Program obejmuje sekwencje kolejnych układów ćwiczeń, które powinny być stosowane w określonej kolejności z uwzględnieniem postępów dziecka, aby maksymalnie wspierać jego rozwój i zdolności edukacyjne. Stworzony został przez Sheila Dobie.

W czasie programu dziecko poznaje nie tylko swoje ciało i jego położenie w przestrzeni, ale również w wyniku treningu umie łączyć wykonywanie wielu czynności naraz.

Integracja bilateralna to program przeznaczony dla dzieci i młodzieży z objawami:

• trudności w nauce (np. dysleksja, trudności występujące pomimo dobrego poziomu intelektualnego),
• trudności emocjonalne – poprawa funkcji fizycznych wpływa na wzrost pewności siebie i motywacji,
• dyspraksja,
• zaburzenia ze spektrum autyzmu,
• ADHD,
• trudności w koncentracji uwagi,
• słaba pamięć,
• ograniczona zdolność do skoordynowania obu stron ciała,
• niewykształcona lateralizacja,
• zaburzenia percepcji wzrokowej (słaba kontrola mięśni oka).

Podjęcie programu terapii integracji bilateralnej jest poprzedzone diagnostyką, w celu wykrycia problemów w rozwoju dziecka. Wyniki testów diagnostycznych dają pozycję wyjściową dla rozpoczęcia ćwiczeń oraz dają możliwość oceny postępów.

U dzieci z zaburzonym rozwojem obu półkul mózgowych można zauważyć np. obniżoną obustronną koordynację np. problemy z łapaniem piłki, trudności z orientacją przestrzenną, trudności z różnicowaniem stron prawa/lewa, unikanie przekraczania linii środkowej ciała, niewykształconą w pełni lateralizacji (skrzyżowana lateralizacja lub utrzymująca się oburęczność), niskie umiejętności wykonywania ruchów sekwencyjnych, np. kłopoty z nauką układów tanecznych, a także słabą pamięć, kłopoty z wielozadaniowością np. w rozwiązywaniu zadań matematycznych.

Terapia Bilateralna poprawia świadomość ciała, poczucie schematu ciała oraz rozróżnienie przestrzeni i poczucie kierunku, przekłada się to na lepszą równowagę statyczną i dynamiczną oraz kontrolę postawy. Lepsza jest współpraca między półkulami oraz współpraca ciała w obrębie góra-dół, lewo-prawo czy przód-tył. Dzięki ćwiczeniom wykonywanym podczas terapii bilateralnej poprawie ulega pamięć sekwencyjna, planowanie ruchu oraz następuje właściwa automatyzacja ruchów.

Ćwiczenia Bilateralnej Integracji mogą być nie tylko skutecznym narzędziem w walce z zaburzeniami rozwoju półkul, ale także uzupełnieniem różnych terapii ruchowych typu integracja sensoryczna, terapie w zaburzeniach przetwarzania słuchowego, koncentracji uwagi czy nadpobudliwości ruchowej.